dinsdag 26 mei 2015

Puzzelen in de Oost Europa Rally


In een lange snoekduik vliegt een enorme adelaar vlak voor me langs terwijl ik over een prachtige bosweg naar de vallei rijd.


Vlak daarvoor rijd ik over een heuveltop en kijk over diezelfde vallei uit. Een waanzinnig uitzicht is mijn deel.


Ik kom ogen tekort in alle landen waar we tot nu toe doorheen gekomen zijn. Begonnen in Polen, door Slowakije en via Hongarije naar Roemenië.

Alle landen hebben zo hun eigen karakter. Ze hebben één ding gemeen: armoe, veel armoe. Vooral in Slowakije en Roemenië zien we veel armoede. Kinderen in blote voeten op straat, afgebrokkelde huizen en mensen die in krotten wonen. Zo dichtbij huis.
In Roemenië de ontelbare wagens met een paard ervoor. Die zag ik voor het laatst, 20 jaar geleden in Hongarije..


We komen door de manier waarop we rijden - via ‘geitenpaden’, boswegen en waanzinnige slingerwegen - op plekken waar je normaal als toerist niet terecht komt, dus we zien het ‘echte’ karakter en uiterlijk van de landen.



Met een ' dirt-bike' kom je gewoon op dit soort plekken. Ik krijg er geen genoeg van. Vooral de Karpaten in Roemenië zijn ongemeend ruig en vrijwel onaangetast door toerisme.


Bijna overal wordt er naar ons gezwaaid. Soms krijgen we van de gipsy bevolking een steen naar ons toe geslingerd en de honden hebben het voorzien op onze benen. Alles heeft zo z'n charme..


Ik geniet met volle teugen. De mogelijkheden om offroad te rijden zijn hier eindeloos. Gerjan Leppink (http://www.leppinkadventure.nl/index.php/nl/) heeft een kunststuk uitgehaald en een prachtige route uitgezet.
We moeten elke dag flink aan de bak met behoorlijk wat kilometers, maar de moeheid mag de pret niet drukken.

Het roadbook rijden gaat me goed af. Na de eerste dag flink ‘aangekloot’ te hebben besluit ik op dag 2 en 3 even bij een Tripy-rijder (soort GPS; volgens de 'die-hards' het roze armbandjes klassement genoemd-je rijdt achter een pijl aan die je verteld waarheen te gaan) aan te haken en kijk al volgend hoe dat er dan op het roadbook uitziet.


Ik leer te navigeren met waypoints en ik begin het spelletje steeds leuker te vinden.


Het is waar wat ze zeggen: je bent aan het navigeren en wordt afgeleid door het rijden. Met name de laatste drie dagen wordt ik steeds beter en krijg op de slotdag van de Engelse eindwinnaar een mooi compliment als ik het verstopte bospaadje vind: 'That was EXCELLENT navigation Robert!'.


De dagen zijn afwisselend en de weersomstandigheden ook. Is het droog, dan is het rijden relatief eenvoudig met veel stof, als het gaat regenen wordt het aanzienlijk lastiger: de zandwegen veranderen in modderpaden.


Tja, dan is het de kunst om zo hard mogelijk te gaan. De modder wordt dan uit de banden weggeslingerd. We lijken wel een soort schizofrenen: aan de ene kant wil je zo voorzichtig mogelijk doen om maar niet te vallen, aan de andere kant is er maar één methode: GAS! Tja, en die hersenen maar roepen: STOOOOPPPPPPPPPPPP! Hahahahahaha. Op het einde raak je vermoeid en voor je het weet sta je met een stokje de bagger uit je motor weg te halen.


Mooi man! Je kunt inderdaad aan het strand gaan liggen.Zo'n riviertje is toch eigenlijk wel leuker..


Ik vergeet nooit meer hoe we op de laatste dag over een heuveltop komen en de hoge bergen van het Tata gebergte opeens opduiken vanuit het niks. Mijn adem stokt even en besef me hoe bevoorrecht we zijn hier te mogen rijden.



Wat me ook is bijgebleven is de geweldige onderlinge sfeer tijdens dit soort evenementen. Iedereen helpt elkaar en kletst honderduit.




De sfeer is prachtig en daarom weet ik zeker, dat dit niet mijn laatste rally is geweest. Op naar de volgende waypoints. Lekker puzzelen.

Terug bij het hotel in Zakopane, Polen, barbecuen we met elkaar en stap ik op mijn motor om gewoon nog eens 1500 kilometers richting huis te tuffen. Love it!


NB: voor de foto's dank aan Gerjan Leppink, Rob Elsinga en Hilbert Baard. Ik heb m'n camera en de tijd gemist om lekker zelf te schieten.




































Geen opmerkingen:

Een reactie posten